Kobieta samotna

multimedia

fot. Karolina Jóźwiak więcej fotografii

recenzje

• Spektakl Smolar to reinterpretacja filmu Holland, ale dość silnie powiązana z oryginałem. Jest rok 2025, a Irena (w tej roli znakomita Anna Ilczuk) pracuje na dwa etaty i odczytuje niekończące się listy „rzeczy do zrobienia”. Wydaje się, że w jej codzienności króluje chaos, ale tak naprawdę to roztargnienie jest konsekwencją prowadzenia małych wielkich walk o przetrwanie. Irena walczy każdego dnia o alimenty, odzyskanie zaległych wypłat, o wybór odpowiedniej passaty, nowe buty dla Bogusia, mieszkanie. (…) Równolegle do opowieści Ireny rozwija się opowieść Bogusia, w którego rolę wciela się raperka i tancerka Ryfa Ri. Ryfa kreuje najbardziej wzruszającą postać tego spektaklu, „starca w ciele dziecka”, osobę zawieszoną pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Boguś przez niemal cały czas trwania spektaklu pozostaje niemy, ale tańczy - i to właśnie taniec pozwala Ryfie na przekazanie olbrzymiego ładunku emocjonalnego ciążącego na tej postaci. Raperka lawiruje pomiędzy delikatnymi a zdecydowanymi ruchami, w pewnym momencie zaczyna twerkować, ale każdą wykonywaną przez nią sekwencję cechuje niebywała subtelność, poruszająca w swoim pięknie i rozdzierająca w swoim smutku. Boguś nie odzywa się nawet wtedy, gdy bohaterowie i bohaterki spektaklu zadają mu pytania. Jedynym sposobem na nawiązanie z nim kontaktu jest dołączenie do efemerycznego tańca. Przemawia dopiero w finale i robi to językiem rapu, przejmującym monologiem opowiadając o dziecięcej bezsilności i „sercu złamanym na wszelki wypadek”.
  Klaudia Strzyżewska, kultura.poznan.pl
• Od premiery Melodramatu, poprzedniego spektaklu Anny Smolar w Teatrze Powszechnym w Warszawie, mijają dwa lata. Tyle samo czasu mogło upłynąć, odkąd Krystyna, główna bohaterka tamtego przedstawienia, zdecydowała się porzucić uzależnionego partnera i rozpocząć życie od nowa – stanąć na własnych nogach, zaopiekować się sobą i dzieckiem oraz znaleźć nowe lokum. Gdzie może być Krystyna po dwóch latach samodzielności? Kim mogła się stać? Reżyserka próbuje odpowiedzieć na te pytania w spektaklu równie pięknym, jeśli nie piękniejszym niż premiera sprzed dwóch lat. (…) Od pierwszej sceny Smolar trafia w sedno napięć, zarówno społecznych, jak i osobistych, grając na najczulszej strunie wielu z nas – na strachu przed utratą miejsca, w którym czujemy się bezpieczni. „Tak mi się życie ułożyło, że nie mam” – mówi Irena o długu, licząc, że siedząca po drugiej stronie stołu koleżanka ulegnie. Tak naprawdę mówi jednak do nas, jak gdyby pytała: „Czy i wam nie mogłoby się tak ułożyć? Jesteście tego tacy pewni?”.
  Adrianna Wolińska, Teatr
• Po świetnym„Melodramacie" sprzed dwóch lat, prezentującym współczesne spojrzenie na motywy i bohaterów „Pętli" Wojciecha Jerzego Hasa, Anna Smolar na podobnej zasadzie sięga po inny film - „Kobietę samotną" Agnieszki Holland. Tam tematem było współuzależnienie, tu w centrum jest sprawa samodzielnego/samotnego rodzicielstwa, gdy ojciec nie tylko nie angażuje się w opiekę nad własnym dzieckiem, ale także nie płaci na nie alimentów, a państwo (i Kościół) od lat nie wykazuje się determinacją w walce z alimenciarzami. Spektakle łączy scenografia (głaz), w dużej mierze obsada, taniec jako środek wyrazu rozbijający realizm spektaklowych sytuacji oraz pewne wątki - choćby rozmowa o wynajmie mieszkania w wykonaniu Anny Ilczuk i Karoliny Adamczyk.„Kobieta..." opowiada bardziej zwartą historię, z jedną główną bohaterką (llczuk), próbującą pogodzić pracę i wychowywanie syna (w tej roli raperka i freestylowa tancerka Ryfa Ri), w otoczeniu nauczycielki i rodziców dzieci z klasy Bogusia, próbujących pomagać, ale też nieustannie oceniających.
  Aneta Kyzioł, Polityka

pozostałe recenzje