Historia młodej Stelliny, która opuszcza dom rodzinny i wyrusza w daleką podróż. Pewnego dnia dziewczyna poznaje króla, który zabiera ją do opustoszałego pałacu. Stellina wyczuwa w nim skrywaną tajemnicę. Pałac okazuje się więzieniem. Dziewczyna dowiaduje się, że Król zwierząt jest groźnym i okrutnym władcą: w ukrytej komnacie więzi ludzi i zwierzęta, których potem brutalnie karze.
Czy bohaterka odnajdzie w sobie siłę, żeby wybrnąć z tej pułapki? Stellina spotyka na swej drodze trzy postaci: Małpę, Węża i Sukę. Każda z nich posiada inną moc i pomaga jej odkryć te niecodzienne zdolności w sobie. Bohaterka balansuje pomiędzy światem ludzkim i zwierzęcym, których nie dzieli żadna hierarchia, a które razem tworzą magiczną rzeczywistość pełną zaklęć i niespodzianek. Stellina staje do walki z Królem zwierząt. Trójka bohaterów pomaga jej w tej rozgrywce. Czy uda się pokonać Króla zwierząt? Czy historia Stelliny i Króla zwierząt zakończy się happy endem?
„Król zwierząt” to spektakl przeznaczony dla młodej widowni od 12. roku życia. Podstawą literacką są „Baśnie włoskie” Itala Calvina (m.in. „Król zwierząt”, „Wąż”, „Trzy psy” i „Papuga”). Wybitny pisarz zebrał z różnych włoskich regionów przekazy i legendy ludowe, i opowiedział je na nowo. Wiele z nich łączy perspektywę ludzką i zwierzęcą. Maski zwierzęce to metafory pewnych zachowań, wartości i talentów, które tworzą odrębne światy. Jednak nie zawsze są one tylko piękne i symboliczne. Nie zawsze też opowieści Calvina mają szczęśliwe zakończenie, ale każda z nich posiada głęboką warstwę emocjonalną i filozoficzną.
***
Patronat honorowy spektaklu: Ambasada Włoch w Warszawie.
***
Partner spektaklu: Włoski Instytut Kultury w Warszawie.
***
Sponsor Główny spektaklu: Intesa Sanpaolo.
***
Darczyńcy:
firma Faraone Poland Sp. z o. o.
Gianluca Miglioris, Artsana Poland Sp. z o. o.
Luigi Pulimeno, Bitron Poland Sp. z o. o.
Piotr Pyrć
Stowarzyszenie Comites
Bottegas
Z zebranych przez Calvino wątków wziętych z tradycyjnych włoskich baśni Szekalski tworzy piętrową opowieść, mocno odnoszącą się do bardzo ważnych dziś spraw, np. poszukiwań tożsamości płciowej. Czteroosobowa obsada umiejętnie balansuje między mocnymi środkami, a wyciszeniem i delikatnością, w ciekawy sposób uzupełniając swoje postacie elementami zwierzęcości. Znaczącym narzędziem budowania świata jest tu też grana na żywo muzyka Huberta Zemlera, często w zabawny sposób komentująca akcję (Przemysław Gulda, „Gazeta Wyborcza”, Gulda Poleca)
Spektakl wyreżyserowany przez Karolinę Porcari wyjawia tajemnicę za opowiedzianą historię. I są to historie-losy Węża, Psa/Suki, Małpy i Stelliny. Prowadzi widzów przez mroczny świat natury ludzkiej z jej wartościami, pragnieniami, pułapkami. Bólem istnienia, które jest oswajane. Szuka morału, którym się wydaje myśl, by mieć marzenia, by za wszelką cenę nie rezygnować z nich, nie poddawać się, bo tylko wtedy mają szansę się spełnić. (…). Karolina Porcari wyreżyserowała z sukcesem opowieść zarówno dla młodzieży, jak i dla dorosłych. Spektakl odwołujący się do dziecka w każdym z nas – ufnego, szczerego, prawdziwego – który zanurzony w realiach współczesnego świata, musi posługiwać się logiką bajki, by mógł istnieć nie wbrew sobie, ale w zgodzie ze sobą. By nie zapominał o to walczyć. By nie przestawał marzyć. Naprawdę żył (Ewa Bąk, Okiem widza)
Barwny, szalenie zróżnicowany zbiór, pełen fantastycznych pomysłów i alegorycznych postaci stał się inspiracją dla Karoliny Porcari, która doceniła ich ludowość, podkreślaną od dawna przez badaczy folkloru. W swym autorskim przedstawieniu uwypukla zwięzłość opisu przy jednoczesnym bogactwie tematyki. Z wdziękiem, ale i drapieżnością oddaje w nim styl autora – z jednej strony lekki, a z drugiej przerażający, rodem z horroru, gdzie trudno mówić o poczuciu bezpieczeństwa czy sielance dzieciństwa. Nawiązujący do poetyki snu spektakl przeznaczony jest dla starszych dzieci, właściwie młodzieży od dwunastego roku życia, ale dorośli tez znajdą w nim sporo okazji do refleksji i przemyśleń. (…). Autor scenariusza buduje piękną opowieść o dojrzewaniu do odpowiedzialności, o trudnej empatii, poświęceniu dla innych oraz o oswajaniu „inności”. (…). Twórcy adaptacji baśni Calvina starali się stworzyć przedstawienie, które bez nudnego moralizowania, za to z odrobiną komizmu i groteski (zawsze mile widzianych przez młodzież) porusza trudny temat poszukiwania własnej tożsamości, mówi o odwadze bycia sobą, niezależnie od tego, do czego namawiają nas inni. (…). „Król zwierząt” to również przygoda ze zmysłami; interesująca, wymagająca koncentracji, przy tym nienużąca – dzięki falującej dynamice oraz umiejętnemu stopniowaniu napięcia. Niecodzienny humor zawarty w pomysłach reżysera i tekstach dialogów dodaje scenicznej baśni ostrzejszego smaczku. (…). Wraz z aktorami młoda widownia ma szansę przeżywać emocje towarzyszące trudnej drodze do dorosłości, zaakceptować to, co daje nam nasza natura, dostrzegając jednocześnie ograniczenia i możliwości, które możemy wykorzystać dla dobra własnego i innych (Anna Czajkowska, Teatr dla Wszystkich)
Spektakl zbudowany jest wielowarstwowo, niczym trójwymiarowa układanka. Baśniowa historia Selliny spleciona jest z tajemnicą Mai, o której wyjawienie proszą ją napotkane zwierzęta w ludzkiej skórze: Wąż, Małpa i Suka. (…). Szekalski połączył w całość tekst „Króla zwierząt”, „Węża”, „Trzech psów” i „Papugi” oraz dodał współczesny kontekst. Karolina Porcari ulepiła z tej gliny interesującą, skomplikowaną i miejscami okrutną przypowieść o walce z własnymi lękami, o umiejętności bronienia tego, co dla nas ważne oraz o poszukiwaniu swojej płciowości. Wszystkie te tematy są szczególnie bliskie współczesnej, często zagubionej młodzieży, do której kierowany jest spektakl. (…). Teatr Powszechny jak zwykle wysoko stawia poprzeczkę widzowi. W ascetycznej scenografii Łukasza Błażejewskiego (…) przemieszcza się czworo aktorów. Towarzyszy im grana na żywo muzyka Huberta Zelmera, która umiejętnie buduje atmosferę, czasem potęgując napięcie, a czasem uwalniając je zabawnymi wtrętami. Dawno już nie widziałem spektaklu, w którym muzyka byłaby niemal dodatkowym aktorem, nie tylko ilustrując, ale i komentując wydarzenia. Widownia umieszczona po obu stronach małej sceny obserwuje teatr ciała, ruchu, a nade wszystko słowa. (…). Karolina Porcari z zespołem zrobili wszystko, by treść była dla odbiorców aktualna i atrakcyjna, by dotykała spraw dla nich ważnych, by czuli, że ta opowieść jest po części o nich. I jeśli nawet kilku młodych ludzi po spektaklu nabierze pewności siebie, nauczy się tolerancji, czy uwierzy w drzemiące w każdym „supermoce”, to znaczy, że warto było tę historię opowiedzieć (Marek Zajdler, „Nasz Teatr”)
