Na zgliszczach starego, nie idealnego, ale nostalgicznie bliskiego świata stoi ekipa budowniczych. Rozgląda się, porusza z wahaniem i ostrożnie, zastanawia się, od czego zacząć. 

Na placu budowy słychać przede wszystkim ciszę. Z gruzów dochodzą wspomnienia gwaru i leniwego, nie zawsze poprawnego i obrazkowo, ładnego życia. Z ciszy wydobywają się nieśmiało pojedyncze głosy, bolesne szepty przeszłości, wspomnienia małego szczęścia, świadectwa, że przed odbudową było coś.

Od czego zacząć? Gdzie szukać siły i inspiracji? Co warto odbudowywać? Czy odbudowujemy, czy zawsze i wciąż budujemy na nowo? Raz jeszcze.

***

Spektakl jest finałem działania Azyl Warszawa realizowanego dzięki wsparciu m.st. Warszawy w ramach projektu „Dramaturgie społeczne” Teatru Powszechnego i Strefy WolnoSłowej.