Oryginalna, momentami bardzo przewrotna adaptacja powieści o rewolucji i wyborach ideowych, w której ważne miejsce zajmuje komentarz osób z kręgów aktywistycznych. Dekonstruują treść i formę spektaklu, ale raczej przyznają się do wątpliwości, niż wygłaszają manifesty. Pod kątem formalnym ten spektakl skutecznie udaje „teatr ubogi”, ale z kilku krzeseł, koła od roweru i żołnierzy z plastiku udaje się przy umiejętnym użyciu multimediów i muzyki, stworzyć sceny niemal monumentalne i pełne kipiących emocji (Gulda poleca, e-teatr)

„Przedwiośnie” to pozycja, która w szkole zanudza licealistów i licealistki na lekcjach polskiego. Jednak po obejrzeniu spektaklu w reż. Pawła Łysaka w Teatrze Powszechnym, na pewno sięgną po nią z niekłamaną ciekawością. W końcu to również ich historia. Historia buntu i walki o lepszy świat. (...).  „Przedwiośnie” Żeromskiego mówi o wydarzeniach sprzed stu lat. Jednak spektakl w reżyserii Pawła Łysaka nadaje mu ponadczasowy wymiar. Koło historii się zatacza i stajemy znów w tym samym punkcie. Babrzemy się w naszym polskim błocie. Nieustannie towarzyszą nam hasła składające się na naszą polską rzeczywistość. (...). Do tego patriotyzm i Polska odmieniane przez wszystkie przypadki. A pod ich sztandarami dochodzi do dyskryminacji mniejszości i niesprawiedliwości społecznej. Hołubimy tradycje w zupełnym oderwaniu od ich znaczenia. Ciągle borykamy się z niemożnością przejścia z przedwiośnia do pełnej wiosny. Boli nas to, że po pełnych heroizmu zrywach nie potrafimy razem dojść do porozumienia i rozkwitać w łatwiejszych momentach historii. Łysak wraz z Pawłem Sztarbowskim (scenariusz i dramaturgia) dokonali zupełnie nowego odczytania powieści. Poza świetnym montażem scen i tekstu, bawią się doskonale formą teatralną (Kinga Senczyk, popkulturowcy.pl)

Świadomi, że to diagnozowanie rzeczywistości „zastępcze”, bo nie ma ani współczesnej powieści, ani dramatu, które opisywałyby całościowo przemianę, jaka nastąpiła w Polsce po roku 1989, autorzy tego widowiska sięgnęli po „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego, wciąż niedościgniony portret niepodległej Polski, wyłaniającej się po latach niewoli. Podjęli przy tym lekturę krytyczną tej powieści, osłaniając się kilkoma nawiasami. Po pierwsze, to czytanie przy współudziale aktywistek i aktywistów związanych z Teatrem Powszechnym i organizowanymi od lat debatami o przyszłości kultury. Po drugie, to nawias teatralny, koncepcja sceny-pustej przestrzeni Petera Brooka. Po trzecie wreszcie, forma wideoperformansu tworzonego na żywo, na oczach publiczności, dekonspirującego zastosowane środki wizualizacji zdarzeń, pokazywanych na kilku ekranach. Mimo tak wielu osłon „Przedwiośniu” udało się w tym spektaklu odnaleźć, a nawet udało się wprowadzić do widowiska ładunki dekonstrukcyjne (Tomasz Miłkowski, AICT – sekcja polska Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych)

Sceniczna adaptacja zaliczanego do kanonu lektur szkolnych dzieła Stefana Żeromskiego to przeplatana nawiązaniami do współczesności opowieść o losach młodego buntownika – Cezarego Baryki. Historia opatrzona została monologami aktywistów, którzy podczas pracy nad spektaklem wspomagali jego twórców wiedzą o doświadczeniach młodych osób działających społecznie. Zatem wystawienie „Przedwiośnia" właśnie teraz, ma znaleźć uzasadnienie nie tylko w meteorologicznym okresie przejściowym, ale również próbuje skłaniać do głębszej refleksji nad obecną sytuacją polityczną w Polsce. (...). Aktorzy wykazali się dużym zaangażowaniem w odtworzenie wizji reżysera oraz szerokim spektrum umiejętności. W tym aspekcie w szczególności uwagę widzów przyciągnął Arkadiusz Brykalski, który w spektaklu wcielił się między innymi w role Seweryna Baryki oraz Hipolita Wielosławskiego, dając przy tym popis swoich zdolności wokalnych. Spektakl dopełniała muzyka Dominika Strycharskiego, która potrafiła momentalnie przetransformować atmosferę panującą na scenie (Zuzanna Dzikowska, Dziennik Teatralny)

Spektakl jest bardzo nowocześnie zrealizowany, właściwie mamy całą scenografię wirtualną i – stuletniego prawie tekstu w tej awangardowej oprawie słucha się bardzo dobrze, aktorzy bawią się możliwościami, jakie daje scena, to bardzo dobrze, gdyż teatr powinien być też zabawą. Jednak namawiałbym do zobaczenia tego „Przedwiośnia” przede wszystkim dlatego, że ten spektakl – dość nowatorsko – jest o tym, że czas najwyższy przestać zadawać „pytania o Polskę” i wziąć się do solidnej roboty. Zmieniać świat na lepsze, od najdrobniejszych rzeczy poczynając i najbliższej okolicy, ale – do choroby – robić, a nie depresyjnie rozkminiać o lepszej ojczyźnie, która wcale nie wiadomo, czy i kiedy przyjdzie. Zatem pomysł , żeby do tego świata zaprosić PRAWDZIWYCH aktywistów, biorących wraz z aktorami równorzędny udział w przedstawieniu, był strzałem w dziesiątkę. Spektakl o tym, żeby nie zadawać pytań o Polskę, pytania te naturalnie wywołuje, nie ma więc odeń ucieczki. I od pytań, i – od Polski. No właśnie, co z tymi szklanymi domami? (Rafał Turowski, www.rafalturow.ski, Radio Chillizet)

„Przedwiośnie” odczytane na nowo przez Pawła Łysaka i Pawła Sztarbowskiego zaskakuje interpretacją, oryginalnością przekazu, postawionymi akcentami, a przy tym jest po prostu kawałem świetnej teatralnej roboty. (...). Tekst „Przedwiośnia” został zinterpretowany jako uniwersalna opowieść o sprzeciwie wobec politycznego porządku, o potrzebie rewolucji i ideologicznych wyborach. Twórcy pokazują, że z rowerowego koła, stołu, czy plastikowych żołnierzyków w połączeniu z wykorzystaniem multimediów i muzyki da się zrobić niekiedy niemal monumentalne widowisko. Muszę przyznać, że dawno już nie widziałem tak dobrze wykorzystanej warstwy wizualnej. (...). „Przedwiośnie” w Powszechnym ukazuje powieść Żeromskiego w krzywym zwierciadle, szuka okazji do obśmiania przywar pisarza i naszych własnych, bawi się formą i być może ta właśnie lekkość powoduje, że sztukę ogląda się bardzo dobrze (Marek Zajdler, „Nasz Teatr”)

Aktorzy Teatru Powszechnego nie zawodzą. Arkadiusz Brykalski w roli Seweryna Baryki, ojca Cezarego, Hipolita Wielosławskiego, Szymona Gajowca jest doskonały – gra lekko, naturalnie, ujmująco. Michał Czachor to Cezary Baryka rozbrajający – przeraża, wzrusza, ba, nawet bawi. Grzegorz Artman jako Ksiądz Anastazy, Lulka przekonuje. Michał Jarmicki jako Maciejunio intryguje, budzi niepokój. Klara Bielawka bezbłędnie prowadzi swoje postacie sceniczne: Jadwigę Barykową i Wandę Okrzyńską, choć niewątpliwie pozostaje sobą, jakże charakterystyczna! Magdalena Celmer w roli ormiańskiej dziewczyny i Karoliny Szarłatowiczówny przyciąga uwagę współczesną powierzchownością, temperamentem, dynamiką. Aleksandra Bożek jako Laura Kościeniecka jest skupiona, poważna, przejmująca. Zuzanna Karcz (gościnnie) i Sebastian Słowiński (gościnnie) to głosy prawdziwych współczesnych aktywistów, wybrzmiewające swoją autentycznością z widowni. Pierwsze wrażenie po obejrzeniu spektaklu jest takie, że ta wypowiedź artystyczna przekonuje, jest słuszna, w sposób nowoczesny, logiczny, pomysłowy wyartykułowana, ale nie dotyka, nie burzy, nie jątrzy. W sumie się nawet nie wtrąca. Nie wyrywa z mentalnych posad, nie wyrzuca z kolein wypracowanego porządku. Harmonijnie skonstruowana, starając się zilustrować swój punkt widzenia, konsekwentnie artykułuje swoje racje. Artystycznie dowodzi. A nawet wzrusza. Jakby sugerowała, że czas postępować nie chaotycznie, a metodycznie. Nie z rozpaloną głową i gorącym sercem, obrazoburczo, prowokacyjnie, ale z dużą rozwagą, po głębokim namyśle. Z dystansem, poczuciem humoru. Bo przyszedł na to czas. Uznaje, że jesteśmy już po poważnej dyskusji o naszej rzeczywistości przygotowani do wyboru działania, gotowi na wszystko. A jeśli tak, to czas na wkroczenie na scenę. Poprzez teatralną, gdzie artyści wypowiedzieli się spektaklem, na scenę prawdziwego życia. Teraz kolej na widzów. Co więc zrobimy? (Ewa Bąk, Okiem Widza)

Trudno dyskutować o współczesnych aktywistach bez… aktywistów. Dlatego świetnie się stało, że reżyser spektaklu, Paweł Łysak, zaprosił takie osoby do pracy przy spektaklu i umieścił ich głos w trakcie przedstawienia. Współtwórca scenariusza, Sebastian Słowiński, jest jednym z założycieli Komitetu Antyfaszystowskiego na Uniwersytecie Warszawskim, Zuzanna Karcz jest aktywistką ruchów szkolnych, a Janina Świerżewska – działaczką ekologiczną. Wnoszą oni do widowiska duży powiew świeżości. (...). Warto również zwrócić uwagę na umiejętne wyjątkowe wprowadzenie – nie na zapleczu, lecz na oczach publiczności – multimediów i muzyki. W ten sposób na kilku ekranach pojawiły się elementy znakomitego  wideoperformance’u. Co ciekawe, równolegle zwracała uwagę skromna scenografia, w której  wykorzystano zaledwie kilka krzeseł i stołów czy koła od rowerów. Jednak wyobraźnia realizatorów była niezwykła. Szczególnie podobała mi się „jazda” powozem ciągniętym przez konie. Od pewnego czasu z dużym zainteresowaniem obserwuję, co robi na scenie Arkadiusz Brykalski. I nie zawiodłem się. Nie dość, że wcielił się w role Seweryna Baryki, Szymona Gajowca oraz Hipolita Wielosławskiego, to jeszcze zademonstrował swoje duże zdolności wokalne. O ile wiem, „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego jest na liście lektur szkolnych. Znam stosunek większości młodych ludzi do lektur obowiązkowych. Sądzę jednak, że interpretacja warszawskiego Teatru Powszechnego otworzy im oczy na współczesną interpretację ówczesnych pytań o Polskę…. (Roman Soroczyński, warszawa.pl)