Zgodnie z oczekiwaniami oglądamy perełkę precyzyjnej reżyserii i doskonałego aktorstwa. Spektakl jest zagrany i zrobiony perfekcyjnie. Czujemy łagodny powiew dekadencji, choć w porównaniu z zamysłem Strindberga, panie w sztuce są potraktowane ze sporą sympatią. Znakomicie jest prowadzona gra o dominację, o zdobycie przewagi między Julią a Jeanem. A Mariusz Benoit doskonale potrafił wcielić się w rolę awansującego chama, żarłocznego parweniusza. Na koniec wszystko wraca do normy, lokaj pozostaje lokajem (choć jego lokajska świadomość zostaje nieco nadszarpnięta), kucharka (Joanna Żółkowska - świetna rola) idzie do kościoła otrzymać rozgrzeszenie za swoje drobne przewiny, a Pannie Julii, która zgrzeszyła ze sługą, nie pozostaje nic innego jak podciąć sobie żyły. Jerzy Marek Nowakowski, Tygodnik Polski, nr 7, 14.02.1988  

Najpiękniejsza jest scenografia, niestety nie w pełni widoczna z balkonu. Schody z kuchni, w której rozgrywa się dramat, prowadzą w górę i poprzez oszklone drzwi do ogrodu. Ten ogród z kolorowymi kwiatami i drzewkami jest nie tylko ozdobą tego przedstawienia (...), ale i wyznacza jego rytm porami dnia i nocy: od zmierzchu przez noc po poranek. Agnieszka Baranowska, Kultura, nr 15, 13.04.1988