autorzy plakatu: Homework / Joanna Górska, Jerzy Skakun
Mefisto
spektakl inspirowany powieścią Klausa Manna i filmem Istvána Szabó
reżyseria
Agnieszka Błońska
premiera
30 września 2017
czas trwania
90 min (bez przerwy)
scena
scena duża
W REPERTUARZE
SPEKTAKL TEN BĘDZIE GRANY W PÓŹNIEJSZYM TERMINIE. WIĘCEJ INFORMACJI: kasa@powszechny.com lub tel.: 22 818 25 16.

GALERIA ZDJĘĆ

VIDEO

  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
OBSADA

TWÓRCY

reżyseria – Agnieszka Błońska
dramaturgia – Joanna Wichowska
scenografia – Robert Rumas
kostiumy – Natalia Mleczak
reżyseria światła i projekcje – Artur Sienicki
asystentka reżyserki – Emilia Korsak
inspicjentka – Barbara Sadowska

 

obsada – Karolina Adamczyk, Grzegorz Artman, Klara Bielawka, Aleksandra Bożek, Arkadiusz Brykalski, Maria Robaszkiewicz, Oskar Stoczyńśki

OPIS

„Polityka nigdy mnie nie obchodziła, wiec czemu teraz miałbym się nią interesować? Jedyną formą wolności jest dla mnie teatr. Jestem aktorem: chodzę do teatru, gram swoje role i wracam do domu. To wszystko” - mówi Hendrik Höfgen, bohater książki Klausa Manna i filmu Istvána Szabó, na wieść o dojściu Hitlera do władzy. Historia aktora-kameleona, gładko wchodzącego w alianse z każdą kolejną władzą, niepokojąco łatwo nabiera aktualności w innych czasach. Film Istvána Szabó z 1981 roku odbierany był jako głos w sprawie ówczesnych reżimów wschodniej Europy.

 

Premiera „Mefista” zrealizowana w Teatrze Powszechnym w 1983 roku wyrastała z doświadczenia stanu wojennego i postaw artystów wobec władz PRL-u. „Mefisto” w 2017 roku powstawał w teatrze obrzucanym racami przez narodowców, piętnowanym z kościelnych ambon i mównic sejmowych; w teatrze, przed którym staje policja żeby zapewnić bezpieczeństwo. W kraju, w którym decyzja o występie w mediach publicznych jest obciążona dylematami, jakie dotąd znaliśmy tylko z historii.

„Bez paniki. Zachowajmy trzeźwy umysł…” – komentuje Höfgen lęki przyjaciół opozycjonistów. Czy wszyscy jesteśmy albo w każdej chwili możemy stać się Höfgenami? Gdzie kończy się kompromis, a zaczyna oportunizm? Czy wyznaczanie tej granicy nie służy utwierdzaniu się w poczuciu moralnej wyższości? A może jest próbą zachowania resztek przyzwoitości? Kto jest lub chce być Wallenrodem, a kto niezłomnym? I jakie trupy trzymają w szafie dzisiejsi samozwańczy nonkonformiści?

 

Spektakl dla widzów od 18. roku życia.

 

W spektaklu wykorzystano tekst z ulotek rozprowadzanych przez środowiska narodowo-katolickie przed pokazami spektaklu „Klątwa” w Chorzowie w sierpniu 2017 roku, fragment Deklaracji Ideowej ONR oraz fragmenty publicznych wypowiedzi Wawrzyńca Rymkiewicza, Wandy Zwinogrodzkiej, Dariusza Karłowicza i Antoniego Libery wygłoszonych w trakcie debaty ,,Teatr polski – tradycja i przyszłość”, która odbyła się w 20 września 2017 w Pałacu Prezydenckim.

 

***

 

Spektakl zrealizowany w ramach II edycji Festiwalu Sztuki i Społeczności Miasto Szczęśliwe.

 

 

Agnieszka Błońska – reżyserka teatralna pracująca w Polsce oraz Wielkiej Brytanii, gdzie jest związana z Hall For Cornwall w Truro (Associate Artist), współpracuje też z Theatre Bristol i Newlyn Art Gallery oraz wykłada na wydziale teatralnym i aktorskim w Falmouth University. W 2008 r. była nominowana do brytyjskiej nagrody Arts Foundation dla młodego reżysera. W Polsce jej spektakle można było oglądać w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, Komunie//Warszawa i Teatrze Ochoty.

W Teatrze Powszechnym wyreżyserowała cztery spektakle: Gwałt. Głosy, Praskie Si-Fi, „Mefisto” oraz „Diabły”. W swojej pracy zajmuje się tematami tożsamości oraz zmiany społecznej w kontekście narracji osobistej i zbiorowej; używa metod devising (współtworzenia materiału spektaklu wspólnie z występującymi podczas prób) oraz improwizacji. Więcej informacji o reżyserce: http://www.agnieszkablonska.com/.

RECENZJE
  • „Mefisto” z Teatru Powszechnego wolny jest od nachalnej publicystyki czy kombatanctwa. Jest znakomita robota aktorska, błyskotliwy tekst i spora dawka wisielczego humoru (Michał Centkowski, „Newsweek Polska”)
  • Mamy (...) do czynienia z drobiazgowo przemyślaną propozycją artystyczną o silnym ładunku politycznym. Tym razem trudniej będzie przyłapać teatr na choćby pozorze bluźnierstwa, choć spektakl ostrością diagnozy co najmniej równa się sile „Klątwy” (Tomasz Miłkowski, „Dziennik Trybuna”)
  • „Mefisto” w Powszechnym jest spektaklem przenikliwym, raz śmiesznym, to znów przerażającym, a nawet wstrząsającym. Poza tym w sensie teatralnym imponuje bardzo dobrym aktorstwem (brawa szczególne dla Klary Bielawki, Karoliny Adamczyk i Marii Robaszkiewicz), warsztatowo pełnym precyzji. Widać, że przygotowywany był z nie pozbawioną badawczości świadomością artystyczną. (…). Błońska zrobiła spektakl, w którym stara się uciekać od czystej publicystyki, choć siłą rzeczy w kilku momentach musi ona się pojawić; dodatkowo przedstawienie pozbawione tandetnej ilustracyjności, co w przyjętej konwencji politycznego kabaretu mogłoby się stać nie do zniesienia. Jego wielkim atutem jest znakomite tempo i stylistyczna konsekwencja, a także unikanie wyrazowej agresywności (Wiesław Kowalski, Teatr dla Was)
  • To spektakl wpisujący się w tak zwanego ducha czasów – trafiający w emocje tych Polek i Polaków, którzy sfrustrowani są zarówno PiS-em, jak i bezradnością oraz zakłamaniem liberalnej inteligencji. Bezlitosny obraz środowiska artystycznego (Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”)
  • W następujących po sobie (...) brawurowo-komicznych, ale zawsze autokrytycznych scenkach, pojawia się wachlarz różnych technik artystycznych. Jest dyskusja o edukacyjnej roli teatru. Fragment rewiowy, w którym sztuka prezentowana jest jako oderwana od życia bańka (...). Błyskotliwa analiza teatru zaangażowanego sprowadzona do hamletowskiego wyboru, jakiego musi dokonać aktorka udzielająca wywiadu dla kolorowego czasopisma: mówić o wolności słowa w roli sumienia narodu, czy raczej zaprezentować się jako „ludzka” dziewczyna na rozkładówce? Ten przyprawiający zarówno o ból egzystencjalny, jak i o ból mięśni brzucha dylemat mistrzowsko podnosi Klara Bielawka (Katarzyna Dudzińska, „Czas Kultury”)
  • Skonstruowanie takiej sztuki wymagało wspaniałej kreatywności i tytanicznej pracy, ale udało się! Spektakl fascynuje! (...) siła przekazu ani na moment nie słabnie i widz dostaje bardzo solidną porcję wrażeń artystycznych, estetycznych, intelektualnych i wreszcie tematów do przemyśleń i dyskusji po wyjściu z teatru (Krzysztof Stopczyk, www.kulturalnie.waw.pl)
Teatr Powszechny
im. Zygmunta Hübnera
ul. Jana Zamoyskiego 20
03-801 Warszawa
Bilety 22 818 25 16
22 818 48 19