Świetnie napisany utwór stwarza wspaniałą okazję do zabłyśnięcia nie tyle reżyserowi, co przede wszystkim aktorom, choć naturalnie reżyser musi nadać odpowiedni kierunek, narzucić odpowiedni ton ich pracy. Myślę, że w tym przypadku cała trójka rozumiała się doskonale i w rezultacie powstał spektakl znakomity, przykuwający uwagę widza od pierwszego do ostatniego... dzwonka telefonu, który w tej sztuce odgrywa zasadniczą rolę. Komplet publiczności, długotrwała stojąca owacja, w sumie - przedstawienie utrwalające świetną sławę Teatru Powszechnego. Lucjan Kydryński, Przekrój, nr 2334, 18.03.1990  

Wajda znalazł świetnych wykonawców: Krystynę Jandę i Piotra Machalicę. Janda gra nerwowo (...) potrafi jednak być też liryczna. Jej swoisty prymitywizm podszyty jest tęsknotą do innego, lepszego życia, o które próbuje walczyć i którego się boi równocześnie. Machalica dla kontrastu jest spokojny i inteligentnie bezczelny, ale tylko z pozoru. Wewnątrz też toczy uporczywą walkę - tyle że z samym sobą. Wojciech Dudzik, Rzeczpospolita, nr 43, 20.02.1990