Pan Cogito szuka rady

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Na naszych oczach Pan Cogito Zapasiewicza z cichego, trochę zrezygnowanego człowieka przeradza się w pełną ekspresji, rozedrganą wewnętrznym protestem postać „człowieka zbuntowanego”, tego, który nie może się zmieścić w stereotypach narzucanych przez konwencje kultury i życia społecznego. Kto dziś potrafi tak pięknie, tak mądrze i precyzyjnie mówić wiersze współczesnego poety? Zapasiewiczowi partneruje Ewa Dałkowska z wielką subtelnością i delikatnością, jak gdyby „ocieplając” swą kobiecością tu i ówdzie chłodny racjonalizm Pana Cogito.
  Henryk Pawlak, „Głos Robotniczy”
• Możliwe, że mówienie Herberta dla kogoś, komu Herbert nic nie mówi, jest nużące. Ale mówienie Herberta tak, jak go mówi Zapasiewicz, jest czymś, co – bez ryzyka emfazy – wypada nazwać cudem przemienienia słowa. Nawet ktoś, kto stracił słuch i jest głuchy, a ma tylko oczy ku patrzeniu, musi przynajmniej zobaczyć, jak Zapasiewicz mówi, co sobą, jeśli już nie Herbertem, mówi.
  Janusz Majcherek, „Teatr”