Nastia

multimedia

fot. Marianna Kuleszawięcej fotografii

recenzje

• Adaptacja kontrowersyjnego opowiadania słynnego rosyjskiego pisarza Władimira Sorokina. To autor, który od samego początku jest wrogiem obecnego rosyjskiego reżimu. Po inwazji Rosji na Ukrainę napisał wraz z innymi rosyjskimi artystami list otwarty, w którym sprzeciwiają się Putinowi i wzywają wszystkich obywateli Rosji do powiedzenia „NIE” wojnie, wydał też opublikowaną niedawno m.in. w „Wyborczej” analizę rządów Putina, którą uznaje za kontynuację średniowiecznej piramidy władzy absolutnej zapoczątkowanej przez cara Iwana Groźnego. Proputinowska młodzieżówka „Idący Razem” oskarżała Sorokina o szerzenie pornografii w książce „Błękitna słonina”, a prawosławna aktywistka Irina Wasina – o propagowanie kanibalizmu w opowiadaniu „Nastia”, które jest osią spektaklu w Teatrze Powszechnym.
  „Co Jest Grane”, „Gazeta Wyborcza”
• To jest diagnoza przemocowego systemu, zainfekowanych nim ludzi, tchnąca prawdziwą grozą. I choć wygląda na to, że to śmiech i czarny humor miał w tej antysielance i dystopii zabijać, to jednak śmiech więźnie w gardle. Powstał więc spektakl piekielnie aktualny i niepokojący z dramatycznym pytaniem, z którym zmagają się twórcy i widzowie: jak długo ciągnąć się będzie za Rosją ta smuga przemocy i nienawiści, czy kiedykolwiek rozrzedzi się na tyle, że świat będzie mógł odetchnąć? Takie pytania snują się po głowie po tym hipnotycznym spektaklu, w którym wszyscy aktorzy dają z siebie wszystko, nie szczędzą sił i talentu, aby skupić uwagę widzów na tych pytaniach i wciąż zawisłym nad nami wszystkimi niebezpieczeństwem przystąpienia do uczty.
  Tomasz Miłkowski, AICT – sekcja polska Międzynarodowego Stow. Krytyków Teatralnych
• Jest to podtrzymywana w duchu tematyki autora sztuka o naturze na wpół moralitetu, epizodu katastroficznego, wywodu o zaślepieniu ideami, przy użyciu spersonifikowanych wad ludzkich, o naturze groteskowej. (...). Idealne rozplanowanie wątków i tekstów nacechowanych konkretnymi emocjami tworzyło falę uderzeń podstawowych uczuć w odbiorcy. Prezentacja była nieoszczędna w środkach. (...). Sztuka teatralna zapada w pamięć na długo po jej zakończeniu szargając nami od środka.
  Abigaila Kruszyk, Dziennik Teatralny

pozostałe recenzje