Kopciuch

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Do domu poprawczego dla dziewcząt przybywa ekipa filmowa. Reżyser na wieść o tym, że wychowanki zakładu przygotowują bajkę o Kopciuszku, postanowił zrealizować film o tym właśnie, o dziewczynach i ich losach. Ma to być dokument broniący dziewczyn, oskarżający zaś społeczeństwo. A, że nie zawsze życie pokrywa się z góry zaplanowanym scenariuszem – pozostaje więc pokierować biegiem wypadków, nakłonić dziewczyny, by spełniły artystyczne ambicje reżysera, by stały się wstrząsającymi bohaterkami filmu przeznaczonego do festiwalowej nagrody.
  Ewa Kielak, „Trybuna Ludu”
• Myślę, że „Kopciuch” jest najlepszą sztuką Janusza Głowackiego, jednym z najlepszych jego tekstów. I jedną z najciekawszych nowych sztuk polskich. (...). Kopciuch, dziewczynka ambitna, zbuntowana, pełna goryczy, przenikliwa, powraca nagle do dziecinnych marzeń, zdradza talent snucia opowieści, które się staną kruchą – a jednak żywotną – materią nadziei. (...). Trudno grać dziecko – choćby się najlepiej rozumiało jego impulsy. Adamkówna rozwiązuje ten dylemat środkami sugestii. Wystarczy to i w najtrudniejszych scenach (...) – a wreszcie finał, tak niespodziewany, że nieco ostrzej pokaźny mógłby nabrać akcentów melodramatu.
  Wojciech Natanson, „Życie Warszawy”