Kartoteka

multimedia

fot. z archiwum Teatru Powszechnego w Warszawiewięcej fotografii

recenzje

• Spektakl rozpoczyna się i kończy płynącą z głośnika znaną piosenką (chyba z przełomu lat 50. i 60.)... Odpoczywa ze snu, miasto moje i twoje... Przy jej wtórze trzech mężczyzn dokonuje pomiaru pokoju. To Chór Starców, który cały spektakl przesiedzi w samochodzie (w ustawionej na scenie starej warszawie). Stamtąd będzie komentował, doradzał bohaterowi, objawiał jego myśli...
  Temida L. Stankiewiczówna, „Sztandar Młodych”
• Tak więc reżyser tego spektaklu, Michał Ratyński, nie tylko przenosi „Kartotekę” z otwartej przestrzeni do zamkniętego pudła, lecz również luźną strukturę sztuki, która w autorskim zamyśle nie ma początku ani końca, spina tradycyjną klamrą. (...). Jednakże mimo zamykającej klamry, reżyser w znacznym stopniu respektuje Różewiczowską formułę dramatu. Nie składa tego, co rozbite, nie konstruuje żadnych zamkniętych całości; pozostawia autorskie chropowatości, nie boi się dłużyzn i zawieszeń akcji. Ma pełną świadomość, że ten typ dramaturgii, jeśli tak można powiedzieć, inaczej współpracuje z publicznością. Dopiero w percepcji widza scalają się znaczenia, sensy, przesłania. Przedstawienie jest surowe, z założenia mało efektowne.
  Elżbieta Żmudzka, „Teatr”