Espresso

multimedia

fot. Stefan Okołowiczwięcej fotografii

recenzje

• „Espresso” to mocna komedia o zakorzenieniu i wyrastaniu, pobudzająca myśli, oddająca ciepło i ambiwalentność uczuć rodzinnych, opowiedziana na kilka głosów i z kilku perspektyw. Komedia otwierająca serię pytań i skojarzeń, którą można podawać za przykład realizatorom gatunku na deskach innych teatrów – podawać do skutku. Wybór tekstu Lucii Frangione – kanadyjskiej Włoszki i wystawienie go na scenie polskiej, pozwala to, co szeptane w naszej kulturze, beztrosko wykrzyczeć po włosku. Mamma mia! Tekst, który nagminnie operuje stereotypowym opisem postaci, w ramach komedii obnaża ów stereotyp i poddaje go pod dyskusję – można się z niego śmiać, ale jednocześnie zmusza do myślenia.
  Paulina Danecka, Nowa Siła Krytyczna
• Z tej mieszaniny powstaje prawdziwe teatralne espresso, a jego smak i siła działania potęgowane są wspaniałymi rolami dwójki aktorów – Elizy Borowskiej i Michała Napiątka, którzy zamiennie wcielają się w kolejne postaci. Spektakl grany w dobrym tempie ani przez chwilę nie nudzi i daje sporo do myślenia.
  Filip Przedpełski, „Newsweek Polska”
• W ciasnej, surowej przestrzeni kameralnej sceny, przy ograniczonej do minium scenografii, widzowie bez trudu czują specyficzną atmosferę szpitalnego holu. A to dzięki doskonałym w swych rolach aktorom, których docenia nawet bardzo wymagająca publiczność i krytyka. Błyskotliwa, czasem zmysłowa, prowokująca gra Elizy Borowskiej pozwala dostrzec wszystkie niuanse historii. Wspaniała żonglerka językiem – tonem, barwą, tempem każe widzom widzieć w niej nie jedną, lecz wiele postaci. Nie ustępuje jej Michał Napiątek, czyli Amante – z humorem, poświęceniem lub konieczną powagą staje się raz ojcem, raz przyjacielem – w zależności od potrzeb Rosy. Czy to Rosa kreuje Amante, czy też Amante kreuje Rosę? To pytanie pozostaje do końca bez odpowiedzi.
  Anna Czajkowska, www.teatrdlawas.pl

pozostałe recenzje