Rola Zbigniewa Zapasiewicza przejdzie do historii powojennych ról charakterystycznych. Jeżeli napiszę, że jest to "nowy", nigdy dotąd takim nie widziany, Zapasiewicz, będzie to oczywiście, prawda, ale niczego nie objaśni. Cóż to za kreacja! Zbudowana tyleż z "zewnętrzności" - gesty, wymyślone tiki nerwowca, ruchy sztywne, postawa nienaturalna, mimika na pół-wyrazistości, jakby wstydził się każdego uczucia malującego się na twarzy - co i z psychologii. Glęboko przekonująca, prawdziwa w każdym calu (co przy karykaturalnych wręcz charakterystycznych zewnętrznościach jest nie byle trudnością), wzruszająca i tragiczna w wyrazie. I na przekór wszystkiemu - jednowcześnie humanistyczna, ciepła nie "czarna" raczej słoneczna. Pełna humoru, ludzka w wymiarze - i tragiczna. Wszystko naraz, wszystko gęste, przemieszane. Teresa Krzemień, Tu i teraz, nr 22, 30.05.1984  

Johanne Luise gra KRYSTYNA JANDA. Jakież przemiany osobowości dyktuje swoją rolą, od wielkiej damy, poruszającej się z godnością w styloweij sukni, do zagubionej, biednej żydowskiej dziewczynki, która kiedyś tam - przed sławą - tańćzyła na stole bilardowym knajpy ku uciesze panów w róznym wieku. Potrafi być okrutna i pobłażliwa, trzeźwa i pijana. Pełna ironii wobec siebie i dwóch pozostałych mężczyzn. Jej ostry uśmiech i opowieść o "życiu glist" pozostają w pamięci. Alina Kietrys, Głos Wybrzeża, nr 174, 29.07.1986