Przed spektaklem na scenie pojawia się Ewa Dałkowska, przypominając dzieje Teatru Domowego i ironizując na temat jego niespodziewanego wyniesienia na prestiżową, państwową scenę. Jest też miejsce na okolicznościową piosenkę. Wszystko to przenosi nas w nieodległy czas wojskowych patroli i esbeckich wizyt w mieszkaniach, w czasie godziny milicyjnej i konspiry, demonstracji ulicznych i solidarności społecznej. Piotr Bratkowski, Literatura, nr 3, 03.1990  

Teatr Domowy powołała do życia autentyczna potrzeba przekazania treści, które - tak aktorzy, jak widzowie - uznają za istotne. To pozwala mu zachować żywotność, mimo że opadła osobliwa, sugestywna aura, która niegdyś go otaczała. Inna rzecz, że na wspomnienie tych niepowtarzalnych wieczorów, w trakcie których nawet klaskać zbyt głośno nie było wolno, łza się w oku kręci. I któż by kiedyś pomyślał, że za stanem wojennym też można... zatęsknić. Wanda Zwinogrodzka, Gazeta Wyborcza, nr 139, 21.11.1989