Piotr Cieplak zobaczył w szekspirowskim Windsorze wieczną senno-nudno-poczciwą prowincję, dla której nawet ktoś tak karykaturalny jak zwalisty krzykacz i samochwał stanowi z miejsca obiekt gorączkowych plotek i intryganckich zabiegów. Falstaff Cezarego Żaka we współczesnym, skórzanym uniformie motocyklowego zawadiaki bynajmniej nie jest jedynie komikiem z serialu, jak sugerowali niektórzy komentatorzy. Owszem, co i rusz grzęźnie w farsowych perypetiach, niemniej tak naprawdę jest nade wszystko jedynym facetem na horyzoncie, który próbuje z jakim takim wigorem przejść przez życie.   Jacek Sieradzki, Polityka, 29.04.2000

Najbardziej podoba mi się w przedstawieniu Cieplaka ta wyczuwalna sympatia, jaką darzy swoich bohaterów. Pokazuje ich śmieszność, słabości, ograniczenia, ale wszakże nie robi tego ze złości na ludzi i świat. W śmiechu, który wyzwala, nie ma szyderstwa. Kryje się w nim raczej konstatacja, którą Szekspir na koniec sztuki wkłada w usta Falstaffa: Mądrze ten czyni, kto z losem się godzi.   Wojciech Majcherek, Teatr, 4.06.2000