autorzy plakatu: Homework / Joanna Górska, Jerzy Skakun
Strachu NIE MA
reżyseria
Łukasz Chotkowski
premiera
15 grudnia 2016
czas trwania
60 min
scena
scena mała

GALERIA ZDJĘĆ

  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
OBSADA
SIMA GHOSH
SIMA GHOSH
JOANNA HALSZKA SOKOŁOWSKA
JOANNA HALSZKA SOKOŁOWSKA
ANIELA WITCZAK
ANIELA WITCZAK
RAJU BERA
RAJU BERA
TAPAS CHATTERJEE
TAPAS CHATTERJEE
JAY DEEP
JAY DEEP

TWÓRCY

wg słowa mówionego Pushpa Kal, Sumitra Dasi, Renuwala Dasi, Mala Paswan, Renu Dasi, Vrinda Dasi, Kamala Barman, Sanitri Sakkar, Basana Karmakar, Lolita Mandal, Promila Dasi, Madhu Mala Dasi, Kulu Biswas, Mari Dasi, Pushpa Kar, Minati Dasi, Alaka Dasi, Kalpana Dasi, Sipra Chakzabopty
reżyseria – Łukasz Chotkowski
opracowanie tekstu – Magda Fertacz
konsultacja artystyczna – Manish Mitra

kostiumy – Konrad Parol
muzyka – Joanna Halszka Sokołowska
inspicjentka – Barbara Sadowska

OPIS

Spektakl oparty na wywiadach z wdowami z Vrindavan, które powstały podczas warsztatów prowadzonych przez twórców spektaklu w Indiach, w aszramie „Maitri”. Twórcy pokazują indywidualne historie życia wdów, ich codzienność, miłość, śmierć, Boga, który jest dla nich wybawieniem. Chcą, by kobiety mówiły własnym głosem, głosem, którego nie chce się słyszeć.


Vrindavan jest miejscem kultu w Indiach, z racji dzieciństwa, które spędził tam Krishna. Vrindavan, nazywane jest też „miastem wdów” – pielgrzymują do niego i zamieszkują je kobiety z całych Indii, które utraciły mężów i zostały pozbawione środków do życia. Opieki nad nimi podjęła się m.in. organizacja pozarządowa „Maitri”, która jest partnerem projektu. 

 

Spektakl „Strachu NIE MA” był drugą odsłoną tryptyku „Kobiety Wykluczone”. Pierwsza część, zatytułowana „Nikt nie byłby mną lepiej. Koncert”, dotyczyła sytuacji Kobiet odbywających karę w więzieniu. W trzeciej i ostatniej części, Łukasz Chotkowski wraz z Magdą Hueckel i Tomaszem Śliwińskim oddadzą głos Kobietom zgwałconym podczas współczesnych wojen w Afryce.

* Przed każdym pokazem spektaklu można było kupić obrazki namalowane przez wdowy z Vrindavan. Dochód ze sprzedaży został przeznaczony na wyżywienie kobiet i poprawę ich warunków mieszkaniowych.

 

 

premiera 

12 listopada 2016 – Academy of Fine Arts, Kalkuta
15 grudnia 2016 – Teatr Powszechny w Warszawie

 


Spektakl „Strachu NIE MA” był częścią polsko-indyjskiej współpracy kulturalnej rozwijanej przez Instytut Adama Mickiewicza w ramach działań w Azji.

 

Współorganizatorzy: Instytut Adama Mickiewicza działający pod marką Culture.pl, Teatr Kasba Arghya, Maitri.

 

                    

 

 

 

 

 

RECENZJE
  • Niezwykłe historie niezwykłych kobiet z Indii w rewelacyjny sposób przedstawiają aktorzy Teatru Powszechnego – Karolina Adamczyk, Aleksandra Bożek, Magdalena Koleśnik i Joanna Halszka Sokołowska (odpowiedzialna również za muzykę). (…). Artyści poprzez teatralne medium opowiadają historię kobiet z Indii, pokazują nagrania, na których widzimy je w codziennych sytuacjach, przybliżają nam to, co na co dzień nie jest dla nas dostępne. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że tego typu spektakli będzie więcej. Tego typu prezentacje dają dużo do myślenia. Skłaniają do pochylenia się nad losem drugiego człowieka. Motto stołecznego Teatru Powszechnego brzmi: „Teatr, który się wtrąca”. Tutaj wtrącił się bardzo dosadnie, ale w słusznym celu (Małgorzata Kociubowska, Kulturaonline.pl)
  • Przedstawienie jest właściwie formą udramatyzowanego reportażu z dalekiego, egzotycznego kraju. Na zmysły widza działają kadzidła, muzyka i obrazy wyświetlane na telebimie – fragmenty filmów kręconych we Vrindavan. Łukasz Chotkowski oddał tamtejszym wdowom głos i pozwolił mu wybrzmieć na warszawskiej scenie. (...). Siłą kobiet we Vrindavan jest pogodzenie się z własnym losem, zaakceptowanie go i odnajdywanie radości w nowej sytuacji (Aleksandra Majewska, Teatr dla Was)
  • Struktura spektaklu przypomina partyturę. Łukasz Chotkowski to reżyser, który jest wyczulony na szeroko pojętą muzyczność w teatrze. (…). Tekst, piosenki oraz działania aktorskie spaja w jeden spójny mechanizm. Robi to z wyczuciem, trudny życiowy konkret wyraża w subtelnej estetycznej formie. Duża w tym zasługa odpowiedzialnej za oprawę muzyczną Joanny Halszki Sokołowskiej. (…) u Chotkowskiego pojawia się bohater zbiorowy, jego świadectwo wydaje się uczciwsze i bardziej wiarygodne. Co więcej – świetnie zbalansowane w relacji treści i formy. (…). W trakcie oglądania „Strachu NIE MA” odniosłem wrażenie, jak mało doceniany jest tego rodzaju język mówienia o kwestiach społecznych. Bez niepotrzebnych komentarzy, rozstrzygania wszystkiego na scenie. Zwłaszcza w przypadku tak delikatnym, jak sytuacja płci pięknej (Szymon Spichalski, Teatr dla Was)
  • Spektakl jest głosem wdów, same opowiadają swoje historie, co jest szczególnie wzruszające, przejmujące, smutne, ale bardzo wiarygodne. (…). Spektakl nie ma nas zgnębić, przestraszyć, nie chce epatować bólem egzystencjalnym. Opowiada. Daje świadectwo prawdzie. Tworzy atmosferę indyjskich klimatów. Przeplata elementy hinduskie z europejskimi. (…). Ten spektakl, a właściwie projekt, jest impresją, emocją, wrażeniem. Nastrojem. Niepokojem. Pięknym i czułym egzotycznym mirażem, który ma obudzić w nas czujność i empatię (Ewa Bąk, Okiem Widza)
  • Spektakl „Strachu NIE MA” jest rodzajem dokumentu. O swoim życiu opowiadają pozostawione przez mężów kobiety. (…) te kobiety nie obwiniają nikogo za swój los, nie żyją przeszłością, nie kultywują cierpienia. To, co najbardziej interesuje widza, to wprowadzenie do inscenizacji elementów indyjskich. Ścieżka dźwiękowa jest połączeniem kompozycji Joanny Halszki Sokołowskiej z muzyką i śpiewem aktorów indyjskich. Kostiumy inspirowane kulturą indyjską stworzył Konrad Parol, a uszył je krawiec z wioski pod Shantinikatan, gdzie odbywały się próby. W polsko-indyjskiej obsadzie występują aktorki Teatru Powszechnego, które z przejęciem odczytują wynurzenia kobiet głęboko wdzięcznych za opiekę, której podjęła się organizacja pozarządowa Maitri, partner projektu. Jedna z rozmówczyń reżysera zwierza się z wdzięcznością, że w wieku 80 lat nauczyła się pisać i czytać. Wcześniej nie miała na to środków (Hanna Karolak, „Gość Niedzielny”)
Teatr Powszechny
im. Zygmunta Hübnera
ul. Jana Zamoyskiego 20
03-801 Warszawa
Bilety 22 818 25 16
22 818 48 19