Najważniejsze: ten spektakl trzeba koniecznie zobaczyć. (...) Ma to przedstawienie konieczny i bardzo istotny prolog. Prolog uprzedzający wątpliwości, stawiający kropki nad i. Artystycznie karkołomny do zagrania i artystycznie także - bardzo udany. (...) Moczarski najpierw jest chory z rozpaczy, i wstrętu, że oto - r a z e m z NIM, ze Stroopem... Potem przywyka. (...) Dla zabicia czasu, dla prostej ciekawości mechanizmów rodzenia się w człowieku zbrodniarza - pyta. Chce zrozumieć sens i istotę tego, co czyni z ludzi Stroopów. Teresa Krzemień, Kultura, nr 5, 29.01.1978

Moczarski w swojej książce nie chciał epatować czytelnika anatomią dokonanych zbrodni, chciał natomiast dokonać próby psychologicznego sportretowania  arcyzbrodniarza. I tutaj właśnie tkwi istota wielkiej siły dramaturgicznej tego niezwykłego utworu. Dlatego adaptator książki Zygmunt Hübner wydobył przede wszystkim ten osobliwy nastrój, bez jakichś ekspresyjnych napięć. (...) Jest to niezwykłe przedstawienie o wielkiej wyrazistości i wymowie humanistycznej, artystycznej i moralnej. Jan Ost, Barwy, nr 4, 04.1978