studio graficzne Homework / Joanna Górska, Jerzy Skakun
Neron
Jolanta Janiczak
reżyseria
Wiktor Rubin
premiera
23 marca 2018
czas trwania
120 min (bez przerwy)
scena
scena duża

GALERIA ZDJĘĆ

VIDEO

  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
  • fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel fot. Magda Hueckel
OBSADA
KAROLINA ADAMCZYK
KAROLINA ADAMCZYK
zastępstwo za A. Ilczuk 28 i 31.12.2019
GRZEGORZ ARTMAN
Kapłan
JACEK BELER
Sporus
KLARA BIELAWKA
Poppea Sabina
ANNA ILCZUK
Messalina
WOJCIECH  RODAK
WOJCIECH RODAK
Młodzieniec
JULIA WYSZYŃSKA
Agrypina

TWÓRCY

reżyseria - Wiktor Rubin

tekst i dramaturgia - Jolanta Janiczak

scenografia - Michał Korchowiec

muzyka - Krzysztof Kaliski

kostiumy - Hanna Maciąg
reżyseria światła - Jacqueline Sobiszewski

asystent reżysera - Wojciech Rodak

inspicjent - Kuba Olszak/Iza Stolarska

OPIS

„Neron (…) bardzo się troszczył o lud, musiał mu dostarczać rozrywki i dlatego urządził największe święto starożytności. Jak opowiada piękną prozą Tacyt, cesarz otworzył swoje ogrody na przyjęcie. Każdy, kto był kimś, przybył na ucztę: senatorowie, arystokracja, kronikarze przekazujący sobie plotki towarzyskie - cały wielki świat. Neron miał jednak kłopot: nie wiedział jak oświetlić tak ogromną przestrzeń, rozległe ogrody. Przyszedł mu do głowy pomysł: kazał sprowadzić przestępców i spalić ich, żeby zapewnić światło. (..). Dla mnie w tym wszystkim nie jest interesujący Neron, tylko jego goście. Kim byli zaproszeni przez Nerona ludzie?” (Martín Caparrós „Głód”, tłum. Marta Szafrańska-Brandt).


Ponad dwa tysiące lat temu moralność judeochrześcijańska mieszkała w katakumbach, był to inny świat: bez tabu i poczucia winy, jednak zachowujący hierarchie, wierzenia i obrzędy. Neron jako władca absolutny i jako absolutny artysta, miał totalną kontrolę nad nastrojem, charakterem i dynamiką ucztowania. Nie miał umiaru, jego występy trwały nawet dwanaście godzin, a apetyt był wciąż niezaspokojony, dbał o to, by rozkosze trwały jak najdłużej, dlatego ucztującym zawsze zapewniano m.in. dostęp do womitoriów oraz innych form relaksu i oczyszczenia.


Twórcy spektaklu zainspirowani współczesnymi technikami sprawowania władzy, podejmują próbę  rekonstrukcji jednej z legendarnych uczt Nerona. Poprzez przywołanie najważniejszych dla niego wydarzeń i osób, Neron spróbuje znieść granicę między sztuką i byciem, aktorem i widzem, widowiskiem i spotkaniem.


Spektakl przeznaczony wyłącznie dla widzów od 18. roku życia. Znajdują się w nim sceny odwołujące się do seksu i przemocy, które mimo ironii i dosadnego humoru mogą budzić kontrowersje.



Spektakl wziął udział w 24. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

 

 

               

 

 

Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej ma na celu nagradzanie najciekawszych poszukiwań repertuarowych w polskim teatrze, wspomaganie rodzimej dramaturgii w jej scenicznych realizacjach oraz popularyzację polskiego dramatu współczesnego. Konkurs organizowany jest przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.

W I etapie Konkursu spektakle oceniała Komisja Artystyczna w składzie: Jacek Sieradzki (przewodniczący), Michał Centkowski, Adam Karol Drozdowski, Andrzej Lis, Kamila Łapicka, Jakub Papuczys, Joanna Puzyna-Chojka.

RECENZJE
  • „Neron” z Teatru Powszechnego to jedno z najlepszych przedstawień Rubina (...). Rubin władzę nad spektaklem oddaje widzom. To oni, taktownie i z wdziękiem angażowani do narracji przez aktorów, skutecznie pracują na ten spektakl. A interakcje między sceną i publicznością wreszcie nie żenują, nie są wymuszone, w czym wielka zasługa aktorskich improwizacji. O dziwo, to one dają radość, przykuwają uwagę, może dlatego, że nie dążą za wszelką cenę do przekroczenia (Paweł Soszyński, dwutygodnik.com)
  • Na tej uczcie znajdzie się coś dla każdego. Twórcy spektaklu ową zasadę partycypacji zastosowali w praktyce. Na kogo padł wzrok aktora, mógł załapać się na masaż czy łyk wina na krzyżu (Krzysztof Lubczyński, „Dziennik Trybuna”)
  • Za relaksująco-rubaszny nastrój spektaklu odpowiada – ukryta pod płaszczykiem relacji władzy, miłości i innych więzi włożonych w kostium antycznego Cesarstwa Rzymskiego w latach sześćdziesiątych I wieku – ironizująca metateatralność. To ona w dużej mierze wywołuje odbiorcze uśmiechy i uśmieszki, chichoty i rumieńce. (…). można pogratulować Rubinowi i Janiczak nowego pomysłu na znaczące rozszerzenie granic partycypacji widza w obrębie fabuły spektaklu. (…) do czynienia mamy z misternie i sprawnie uruchomionym mechanizmem pogardy i jednoczesnej fascynacji drugą stroną w relacjach widz-aktor-postać. Kolejne interakcje, pod pretekstem dobrej zabawy, służą rozwinięciu i wyeksponowaniu tego eksperymentu (Agata Skrzypek, e-splot)
  • Całość jest (…) łączącym czułość z pogardą, zachętę z groźbą, obrazkiem ze współczesnej cywilizacji spektaklu, w której na co dzień w ten czy inny sposób uczestniczymy wszyscy: rządzący i rządzeni, występujący i oglądający – jednocześnie. A wszystko to z poczuciem jakiejś nierzeczywistości i ze szczyptą (auto)erotyzmu (Aneta Kyzioł, „Polityka”)
  • Spektakl jest voyeurystyczną chwilami zabawą na kanwie teatru i polityki, zabawą w rozmywanie granic między prywatnym i publicznym, podszytą pytaniem o to, czy wszystko jest na sprzedaż (Agata Chałupnik, „Didaskalia” nr 145) 
Teatr Powszechny
im. Zygmunta Hübnera
ul. Jana Zamoyskiego 20
03-801 Warszawa
Bilety 22 818 25 16
22 818 48 19