Trzyosobowa, kameralna sztuka o chłopcu nadwrażliwym, niezrównoważonym psychicznie i w związku z tym wplątanym w konflikt z prawem, pogłębionym jeszcze zderzeniem z bezdusznym, tępym pseudonaukowym eksperymentem w zakładzie psychiatrycznym, została wyreżyserowana przez Piotra Cieślaka i koncertowo zagrana przede wszystkim przez debiutanta, studenta warszawskiej Szkoły Teatralnej, Piotra Kozłowskiego, a także przez Danutę Szaflarską i Ewę Dałkowską. Może jest ten dramat trochę przegadany (choć w sumie niedługi), niemniej niewątpliwie intrygujący, wciągający widza w niezwykły ciąg zdarzeń początkowo zupełnie niezrozumiałych, później stopniowo odsłaniających swą żelazną logikę znajdujących pełną, nawet w pełni satysfakcjonującą, przekonującą motywację.  Lucjan Kydryński, Przekrój, nr 2242, 29 maja 1988  

W roli chłopca wystąpił Piotr Kozłowski. To jego debiut w teatrze zawodowym (...). Świetnie poradził sobie z niełatwą, choć znakomicie napisaną rolą. Swego bohatera poprowadził poprzez różne stadia psychologiczne: od cynizmu i agresji w początkowej fazie przedstawienia, przez całkowite, szczere otwarcie się (w którym ujawnia się człowiek wrażliwy, przeraźliwie samotny, wyalienowany, zalękniony, spragniony ludzkiej czułości, miłości) aż po wyciszenie się i ucieczkę w śmierć, jedyną wyzwolicielkę od lęku.   Temida Stankiewicz-Podhorecka, Życie Warszawy, nr 39, 16 czerwca 1988