Espresso to mocna komedia o zakorzenieniu i wyrastaniu, pobudzająca myśli, oddająca ciepło i ambiwalentność uczuć rodzinnych, opowiedziana na kilka głosów i z kilku perspektyw. Komedia otwierająca serię pytań i skojarzeń, którą można podawać za przykład realizatorom gatunku na deskach innych teatrów - podawać do skutku. Wybór tekstu Lucii Frangione - kanadyjskiej Włoszki i wystawienie go na scenie polskiej, pozwala to, co szeptane w naszej kulturze, beztrosko wykrzyczeć po włosku. Mamma mia! Tekst, który nagminnie operuje stereotypowym opisem postaci, w ramach komedii obnaża ów stereotyp i poddaje go pod dyskusję - można się z niego śmiać, ale jednocześnie zmusza do myślenia.   Paulina Danecka, Nowa Siła Krytyczna, 9.06.2011

Z tej mieszaniny powstaje prawdziwe teatralne espresso, a jego smak i siła działania potęgowane są wspaniałymi rolami dwójki aktorów - Elizy Borowskiej i Michała Napiątka, którzy zamiennie wcielają się w kolejne postaci. Spektakl grany w dobrym tempie ani przez chwilę nie nudzi i daje sporo do myślenia.   Filip Przedpełski, Newsweek Polska, 7.06.2011

W ciasnej, surowej przestrzeni kameralnej sceny, przy ograniczonej do minium scenografii, widzowie bez trudu czują specyficzną atmosferę szpitalnego holu. A to dzięki doskonałym w swych rolach aktorom, których docenia nawet bardzo wymagająca publiczność i krytyka. Błyskotliwa, czasem zmysłowa, prowokująca gra Elizy Borowskiej pozwala dostrzec wszystkie niuanse historii. Wspaniała żonglerka językiem - tonem, barwą, tempem każe widzom widzieć w niej nie jedną, lecz wiele postaci. Nie ustępuje jej Michał Napiątek, czyli Amante - z humorem, poświęceniem lub konieczną powagą staje się raz ojcem, raz przyjacielem - w zależności od potrzeb Rosy. Czy to Rosa kreuje Amante, czy też Amante kreuje Rosę? To pytanie pozostaje do końca bez odpowiedzi?   Anna Czajkowska, www.teatrdlawas.pl, 5.12.2011