(…) Nie trzeba koniecznie być byłym powstańcem, żeby czuć się ofiarą gloryfikacji narodowego tragizmu. Klęska romantycznej powinności przechodzi na kolejne pokolenia, także dzisiejszych trzydziestolatków. Śledząc dyskusje o polskiej polityce historycznej można ulec wrażeniu, że tradycja wychowania w duchu bohaterskim nigdy się u nas nie skończy i chyba tylko żart, pusta w środku zabawka, która wydaje dźwięk, gdy na nią nadepnąć, może wreszcie rozbroić tę nadętą narrację. Piszczyk, którego dziś oglądamy na scenie (…) wchodzi w każdą sytuację jak w masło, nie z musu, nie z przekonania, lecz z prostej chęci, by się spróbować, ale też drobnomieszczańsko pokazać.(Adriana Prodeus, „Dreamlinerem”)