Bielskie przedstawienie ma niepowtarzalny klimat. Zachwyt budzą kostiumy i marionetki Evy Farkasovej […]. Wyróżnia się oczywiście Bestyja, wielka papierowa marioneta, animowana, z podziwu godną sprawnością, aż przez trzech aktorów. Piękna, choć oszczędna, wręcz sterylna scenografia, niespieszna narracja, łagodny podkład muzyczny mają coś z sennego marzenia. Marzenia o wielkiej, prawdziwej miłości. (Małgorzata Kroczyńska, Nowa Trybuna Opolska, nr 239, 13 października 2005)

Jednym z jego dodatkowych walorów jest archaiczny, choć łatwy do zrozumienia oryginalny tekst Jana Ośnicy. Na scenie klasyczna technika marionetkowa spotkała się z nowoczesnym myśleniem o teatrze. Do tego dodać trzeba wysmakowane kostiumy i pełne wyrazu lalki oraz zaskakującą scenografię. Aktorzy dbają ponadto, by widowisku nadać pełny kształt. Nie ma więc szarżowanych w pojedynkę ról. Każdy gra swoją przekonująco, tworząc postać wiarygodną, choć odpowiednio wyeksponowaną. […] Zupełnie nie wiadomo, na co patrzeć. Na marionetki perfekcyjnie pociągane przez aktorów za sznurki, czy na samych aktorów rozgrywających tuż obok nich jakby drugi spektakl. Oba wyreżyserowane są do najdrobniejszych szczegółów, wymagają koncentracji i skupienia uwagi na każdym ruchu i słowie. Aż chce się przyjść drugi raz, by nie uronić niczego z tak pokazanej Pięknej i Bestii w Teatrze Lalek Banialuka w Bielsku-Białej. (Wanda Then, Dziennik Zachodni, nr 236, 7 października 2004)