2007- OBECNIE

W czerwcu 2007 dyrektorem naczelnym i artystycznym zostaje, dawny współpracownik Hübnera – Jan Buchwald, który swoją dyrekcję otworzył premierą Czarownic z Salem w reżyserii Izabelli Cywińskiej. Sam w następnym sezonie wyreżyserował Lot nad kukułczym gniazdem. Buchwald zaprasza do współpracy reżyserów uznanych: Helenę Kaut-Howson (Przebudzenie wiosny), Roberta Glińskiego (Loretta), Macieja Wojtyszkę (Słoneczni chłopcy z Franciszkiem Pieczką i Zbigniewem Zapasiewiczem w rolach głównych), Waldemara Śmigasiewicza (Pornografia, Kieszonkowy atlas kobiet), ale również obiecujących reżyserów młodego pokolenia: Małgorzatę Bogajewską (Językami mówić będą), Adama Guzińskiego (Febe, wróć). W styczniu 2009 ma miejsce konferencja Zygmunt Hübner – człowiek teatru, zorganizowana w 20-lecie śmierci patrona teatru.

W sezonie 2009/2010 budynek Teatru Powszechnego zostaje poddany gruntownej modernizacji i rozbudowie. Zespół teatru wraz z całym jego wyposażeniem opuszcza swą siedzibę W tym niezwykle trudnym czasie teatr gra swoje przedstawienia gościnnie na scenach innych warszawskich teatrów (Ateneum, Dramatyczny, Studio, Na Woli, Syrena), a także w sali Klubu Dowództwa Garnizonu Warszawa, przy Al. Niepodległości.

Do ponownego otwarcia Teatru dochodzi we wrześniu 2010 roku. Po przebudowie zespół dysponuje nowoczesnym budynkiem z trzema niezależnymi scenami. Na największej przygotowywane są wieloobsadowe spektakle dla szerokiej publiczności. Na początek adaptacja kultowej warszawskiej powieści - Zły Leopolda Tyrmanda, w reżyserii Jana Buchwalda. Druga scena, o studyjnym charakterze, nowoczesnym wyposażeniu technicznym i dowolnie konfigurowanej przestrzeni, staje się miejscem dialogu na temat kondycji etycznej współczesnego człowieka. Jako pierwsza wystawiona zostaje premiera Kamienia i popiołów – współczesnej sztuki autorstwa Daniela Danis’a, w reżyserii Artura Urbańskiego. Najmniejsza ze scen została przeznaczona dla spektakli kameralnych i laboratoryjnych, w reżyserii młodych twórców. Pierwszym spektaklem, jaki się tam odbył, była prapremiera światowa Salamandry Niklasa Rådströma, w reżyserii Adama Guzińskiego.

Idea otwartego dialogu z publicznością na temat kondycji współczesnego człowieka łączy wszystkich zaproszonych do współpracy reżyserów; po raz kolejny swoje spektakle tworzą tu: Waldemar Śmigasiewicz (Komediant), Małgorzata Bogajewska (Espresso), Gabriel Gietzky (Koriolan). Po raz pierwszy na deskach Teatru Powszechnego pracują: Marek Fiedor (Konformista), Grażyna Kania (Sieroty) oraz Michał Siegoczyński (Casablanca). Teatr Powszechny wciąż jest więc miejscem spotkania i konfrontacji różnych poglądów, estetyk oraz wizji artystycznych. Ważnymi wydarzeniami stają się: pięćdziesięciolecia pracy artystycznej Elżbiety Kępińskiej i Kazimierza Kaczora. Do zespołu dołączają również nowi aktorzy: Aleksandra Bożek, Paulina Chruściel, Jacek Beler, Tomasz Błasiak, Grzegorz Falkowski, Zbigniew Konopka, Michał Napiątek, Jerzy Schejbal oraz Dariusz Siastacz. Teatr ponosi także niepowetowane straty – śmierć Zbigniewa Zapasiewicza (2009), Mirosławy Dubrawskiej (2010) i Andrzeja Piszczatowskiego (2011).

We wrześniu 2011 roku swoją trzyletnią dyrekcję rozpoczyna Robert Gliński. Podstawą jego programu artystycznego jest rozmowa o współczesności. Dlatego w pierwszym sezonie swojej dyrekcji zaprasza do współpracy młodych, ale uznanych dramatopisarzy – Julię Holewińską, Radosława Paczocha, Artura Pałygę – jego Nieskończona historia w reżyserii Piotra Cieplaka staje się jednym z najważniejszych wydarzeń sezonu teatralnego w Polsce. Ważnym elementem programu Powszechnego stają się działania edukacyjne, przede wszystkim nowatorski projekt Teatr w klasie, który inauguruje sztuka Larsa Noréna Sebastian X w reżyserii Grażyny Kani. W trakcie trzech sezonów dyrekcji Roberta Glińskiego w Teatrze Powszechnym reżyserują również, między innymi: Wojciech Urbański, Gabriel Gietzky, Igor Gorzkowski, Waldemar Śmigasiewicz.

Jako zastępca dyrektora do Powszechnego powraca Krzysztof Rudziński.

Pod koniec 2013 roku rozpisany zostaje konkurs na stanowisko nowego dyrektora teatru. W jego wyniku dyrekcję obejmuje Paweł Łysak wraz z Pawłem Sztarbowskim – wcześniej dyrektorzy Teatru Polskiego w Bydgoszczy. Powołując się na Zygmunta Hübnera pragną tworzyć „Teatr, który się wtrąca”, nowoczesną instytucję kultury łączącą wiele aktywności i podejmującą dyskusję z widzami na najbardziej gorące tematy.