1974-1989 DYREKCJA HÜBNERA


Wznowienie działalności, a właściwie otwarcie zupełnie nowego teatru następuje 25 stycznia 1975 roku premierą Sprawy Dantona w reżyserii Andrzeja Wajdy, jednego z najgłośniejszych spektakli w historii Teatru Powszechnego.

Za sukcesem Wajdy stoi już nowy dyrektor teatru: Zygmunt Hübner, który starannie buduje nowe oblicze Powszechnego. Hübner już wówczas miał spore doświadczenie i to nie tylko artystyczne, był wcześniej dyrektorem przynajmniej dwóch liczących się w Polsce teatrów: Wybrzeża w Gdańsku i Starego w Krakowie. Krótko, bo tylko jeden sezon, dyrektorował Teatrowi Polskiemu we Wrocławiu. I choć nie był twórcą przez komunistyczną władzę hołubionym, to jednak był na tyle ceniony i szanowany w środowisku teatralnym, że objęcie przez niego dyrekcji Powszechnego nie poddawano w wątpliwość. Hübner był najpierw dyrektorem artystycznym, na stanowisko dyrektora naczelnego powrócił po latach Tadeusz Kaźmierski. Po jego śmierci w listopadzie 1976 roku Zygmunt Hübner przejął również funkcję dyrektora naczelnego.

Hübner wiedział, że „w społeczeństwie podzielonym trudno liczyć na oklaski z prawa i lewa”, dlatego też wolno
i z konsekwencją budował swój teatr – „teatr, który się wtrącał” i nie poddawał modom. Nie wychodził na pierwszy plan – pozwalał tworzyć reżyserom tej miary, co Andrzej Wajda, Kazimierz Kutz czy Lidia Zamkow, ale też dopuszczał do pracy młodych: Kajzara, Majora, Falka, Zygadłę, Wiśniewskiego, Cieślaka, Ratyńskiego czy Bukowińską. Swoją niebagatelną rolę odegrał też blisko współpracujący z teatrem Aleksander Bardini. Ale to przede wszystkim Zygmunt Hübner reżyserowanymi przez siebie przedstawieniami współtworzył artystyczne i intelektualne oblicze teatru. Do jego najwybitniejszych inscenizacji należą w tym czasie: Lot nad kukułczym gniazdem Kasey’a, Odpocznij po biegu Terleckiego, Spiskowcy według Conrada okrzyknięci przez krytykę „angielskimi Biesami”, Upadek Griega, Wrogowie Gorkiego czy choćby Z życia glist Enquista. W tym czasie Wajda wystawia Rozmowy z katem, gdzie Moczarskiego gra sam Hübner, zaraz po nim Kutz daje premierę Wroga ludu Ibsena, a tuż przed stanem wojennym Feliks Falk reżyseruje jeszcze trzy jednoaktówki Havla, które po jedenastu przedstawieniach schodzą z afisza. Ten sam los spotyka Wszystkie spektakle zarezerwowane w reżyserii Elżbiety Bukowińskiej, przedstawienie oparte na wierszach poetów pokolenia ‘68.

Ale teatr Hübnera to nie tylko teatr polityczny, to przede wszystkim teatr intelektualny, gruntownie przemyślany, bardziej moralnie niż politycznie zaangażowany, z wyraźnym szacunkiem odnoszący się do literatury, a także do przychodzącego co wieczór do teatru widza, z którym raz dyskutowano, a raz pozwalano sobie na śmiech, jak choćby w wyreżyserowanej przez Hübnera Zemście, do dziś uważanej za jedną z najlepszych inscenizacji Fredrowskiej komedii. Zasługa to nie tylko samego Hübnera, ale także znakomitego zespołu aktorskiego, który udało mu się wokół siebie zgromadzić, po części złożonego z aktorów, którzy już wcześniej z nim współpracowali. A byli wśród nich: Mirosława Dubrawska, Elżbieta Kępińska, Edmund Fetting, Władysław Kowalski, Anna Seniuk, Franciszek Pieczka, Wojciech Pszoniak, Joanna Żółkowska, Leszek Herdegen, Bronisław Pawlik, Andrzej Szalawski, Stanisław Zaczyk, a także Ewa Dałkowska, Krystyna Janda, Jadwiga Jankowska-Cieślak, Joanna Szczepkowska, Janusz Gajos, Kazimierz Kaczor, Andrzej Łapicki, Tadeusz Łomnicki, Olgierd Łukaszewicz, Jan Englert, Gustaw Lutkiewicz, Piotr Machalica, Zbigniew Zapasiewicz czy Jerzy Zelnik. 
Teatr Hübnera kończy się wraz z jego śmiercią, ale też w tym samym roku kończy się w Polsce komunizm, jak powiedziała jedna z jego aktorek w telewizyjnym dzienniku. Zostaje po Hübnerze kilka przedstawień, zespół aktorski, etos, zmienia się tylko  rzeczywistość.

Teatr Powszechny
im. Zygmunta Hübnera
ul. Jana Zamoyskiego 20
03-801 Warszawa
Bilety 22 818 25 16
22 818 48 19